Ταλέντο

Για να βγάλει την υποχρέωση σε μια γνωστή του, ο μαέστρος μιας συμφωνικής ορχήστρας αναγκάστηκε να πάρει στην ορχήστρα τον ανιψιό της, που αν κι είχε τελειώσει το ωδείο, ήταν μεγάλος στούρνος. Αφού τον είδε ο μαέστρος, είπε.
«Μόνο που πρέπει να τον στείλετε για επιπλέον σπουδές στην Αυστρία για ένα χρόνο.»
Λεφτά είχαν, τον έστειλαν ένα χρόνο στη Βιέννη. Γύρισε ο στούρνος, ακόμη πιο άσχετος.
«Θα πρέπει να τον στείλετε και στο κονσερβατουάρ των Παρισίων, να πάρει για κανένα χρόνο κι από εκεί μια μόρφωση.»
Κι από εκεί δεν έγινε τίποτε και τον έστειλε την άλλη χρονιά στη Γερμανία. Αφού δεν γινόταν τίποτε και δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια, αναγκάστηκε να τον βάλει στην ορχήστρα. Του έδωσε να παίζει πιατίνια.
«Κοίτα», του λέει. «Όλο κι όλο, θα παίξεις μια νότα. Δηλαδή θα χτυπήσεις μια φορά μόνο τα πιατίνια, στο τέλος του έργου. Εκεί στο τελικό σημείο, θα τείνω το χέρι μου προς το μέρος σου κι εσύ αμέσως θα χτυπήσεις τα πιατίνια. Αυτό μόνο θέλω από σένα. Κατάλαβες; Τείνω το χέρι μου προς το μέρος σου, χτυπάς τα πιατίνια. Εντάξει;»
Έφτασε η μέρα της επίσημης παράστασης, κι συναυλία γίνεται σε μια αίθουσα κατάμεστη από κόσμο. Όλα πάνε καλά, η εκτέλεση του έργου αφήνει άφωνο το κοινό.
Όταν πλησιάζει προς το τέλος του έργου, κι αρχίζουν να ρολάρουν τα τυμπάνια και να φορτσάρουν όλα τα όργανα για το φινάλε, στο καίριο σημείο ο μαέστρος τείνει το χέρι του προς τον στούρνο για το τελικό χτύπημα, κι αυτός τον βλέπει και ρωτάει.
«Εδώ, εδώ;»