Η ροχάλα

Ο Αποστόλης πηγαίνει στο νοσοκομείο με τη γυναίκα του την Τούλα, για να επισκεφθούν την πεθερά του. Η Τούλα που τον έσερνε κυριολεκτικά από τη μύτη και κάθε τόσο "Αποστόλη αυτό" και "Αποστόλη εκείνο", σε κάποια φάση του δείχνει επάνω στο τραπεζάκι, ένα ποτήρι όπου η μάνα της έφτυνε τα μετεγχειρητικά φλέματα.
-Αποστόλη, αν μ' αγαπάς, θα πιεις αυτό το ποτήρι...
Ο Αποστόλης κοιτάζει το σχεδόν γεμάτο ποτήρι με τα πρασινοκίτρινα φλέματα και με κάτι κόκκινα κομματάκια μέσα κι αλληθωρίζει.
-Μα αγάπη μου...
-Μα, ξεμάαα!.. Δεν ακούω τίποτε. Εδώ θα δείξεις την αγάπη σου. Αν μ' αγαπάς, θα το πιεις.
Τι να κάνει ο Αποστόλης, παίρνει το ποτήρι κι αρχίζει να πίνει. Δεν έφτασε στη μέση, κι η γυναίκα του αηδίασε.
-Φτάνει, φτάνει. Εντάξει, μ' αγαπάς... Σταμάτα, μην πίνεις άλλο!..
Ο Αποστόλης συνέχιζε να πίνει, μέχρι το άδειασε εντελώς.
-Μα γιατί, γιατί!.. Αφού σου είπα να σταματήσεις. Γιατί δεν σταμάτησες.
-Μα δε μπορούσα. Ήταν μια ολόκληρη μονοκόμματη ροχάλα!..

Καήκαμε

Ανταμοιβή

Μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα ενός ζευγαριού, το πρόσωπο της γυναίκας είχε καταστραφεί από τα εγκαύματα. Ο πλαστικός γιατρός, που ήταν πολύ καλός, μετά από σκέψη είπε.
- Πρέπει να γίνει μεταμόσχευση, και η καλύτερη περίπτωση, μια κι έχετε ίδια ομάδα αίματος, είναι να πάρουμε δέρμα από τους γλουτούς του άντρα σας.
Ο σύζυγος συμφώνησε με την πρώτη, και τελικά αποφάσισαν να μείνει μυστικό ανάμεσα στους τρεις.
Πράγματι έγινε επιτυχημένη εγχείρηση και το πρόσωπο της γυναίκας έλαμπε. Έδειχνε δέκα χρόνια νεότερη κι όλες οι φίλες της δεν έπαυαν να τη θαυμάζουν. Κάποια στιγμή η γυναίκα λέει στο σύζυγό της πως του είναι τόσο υποχρεωμένη για την θυσία του.
- Ζήτησέ μου ένα μεγάλο δώρο σαν ανταμοιβή.
- Μα αγάπη μου εγώ το δώρο μου το παίρνω κάθε φορά που σε φιλά στο μάγουλο η μάνα σου...