Η ροχάλα

Ο Αποστόλης πηγαίνει στο νοσοκομείο με τη γυναίκα του την Τούλα, για να επισκεφθούν την πεθερά του. Η Τούλα που τον έσερνε κυριολεκτικά από τη μύτη και κάθε τόσο "Αποστόλη αυτό" και "Αποστόλη εκείνο", σε κάποια φάση του δείχνει επάνω στο τραπεζάκι, ένα ποτήρι όπου η μάνα της έφτυνε τα μετεγχειρητικά φλέματα.
-Αποστόλη, αν μ' αγαπάς, θα πιεις αυτό το ποτήρι...
Ο Αποστόλης κοιτάζει το σχεδόν γεμάτο ποτήρι με τα πρασινοκίτρινα φλέματα και με κάτι κόκκινα κομματάκια μέσα κι αλληθωρίζει.
-Μα αγάπη μου...
-Μα, ξεμάαα!.. Δεν ακούω τίποτε. Εδώ θα δείξεις την αγάπη σου. Αν μ' αγαπάς, θα το πιεις.
Τι να κάνει ο Αποστόλης, παίρνει το ποτήρι κι αρχίζει να πίνει. Δεν έφτασε στη μέση, κι η γυναίκα του αηδίασε.
-Φτάνει, φτάνει. Εντάξει, μ' αγαπάς... Σταμάτα, μην πίνεις άλλο!..
Ο Αποστόλης συνέχιζε να πίνει, μέχρι το άδειασε εντελώς.
-Μα γιατί, γιατί!.. Αφού σου είπα να σταματήσεις. Γιατί δεν σταμάτησες.
-Μα δε μπορούσα. Ήταν μια ολόκληρη μονοκόμματη ροχάλα!..