Το μιλφέιγ

Πάει ένας τύπος σ’ ένα ζαχαροπλαστείο παραγγέλνει ένα μιλφείγ, το τρώει και κάνει να φύγει. Τον σταματάει ο ζαχαροπλάστης.
-Έι, κύριε. Πού πάτε, δεν έχετε πληρώσει.
-Εγώ ξέρω καράτε. Του λέει ο τύπος στ’ αυτί.
Ο ζαχαροπλάστης σκέφτεται «δεν πάει στο διάολο, ένα μιλφέιγ είναι, άσε να μην έχουμε μπελάδες», και τον αφήνει να φύγει. Ο τύπος ξανάρχεται την άλλη μέρα και ξανατρώει με τον ίδιο τρόπο άλλο ένα μιλφέιγ. Ο ζαχαροπλάστης για να μη μπλεχτεί σε καυγά με καρατίστα και τις φάει, τον άφησε πάλι να φύγει, χωρίς να πληρώσει.
Να όμως που τύπος το έκανε σύστημα κι ερχόταν κάθε μέρα κι έτρωγε ένα μιλφέιγ χωρίς να πληρώνει.
Είδε κι απόειδε ο ζαχαροπλάστης, έψαξε να βρει λύση στο πρόβλημά του και τελικά κατέληξε στην απόφαση, να πάει να μάθει κι αυτός καράτε.
Έρχεται, που λέτε ο τύπος, παραγγέλλει ένα μιλφέιγ, το τρώει και κάνει να φύγει, αλλά τον σταματά ο ζαχαροπλάστης.
-Έι!.. Πού πας; Δεν θα πληρώσεις;
-Ξέρεις φίλε, ξέρω καράτε εγώ.
-Ε, και τι μ’ αυτό; Κι εγώ ξέρω καράτε.
-Τότε γιατί δεν τρως κι εσύ ένα μιλφέιγ????