Από το Βιετνάμ

Ο Τζο πήγαινε στο σπίτι του με το αστικό, όταν σε μια στάση ήρθε ένας τύπος και κάθισε δί-πλα του, που μετά από λίγο αρχίζει να φτύνει. «Φτου» από εδώ «φτου» από εκεί, τον κοιτάει διακριτικά ο Τζο, μα τίποτα αυτός. Συνεχίζει το φτύσιμο, λες και δεν τρέχει τίποτε..Τέλος αγα-νακτεί ο Τζο και του λέει:
-Συγνώμη κύριε αλλά μας έχετε καταφτύσει. Σεβαστείτε λίγο τους συνανθρώπους σας.
-Έχεις δίκιο άνθρωπε μου, του λέει ο άλλος, αλλά να, πολέμησα στο Βιετνάμ και από τα τοξικά απόβλητα πάθανε ζημιά οι λεμφαδένες μου, ορίστε και το χαρτί του γιατρού.
-Αν είναι παθολογικό το πρόβλημα, τότε εντάξει.
Μετά από λίγο κατεβαίνει αυτός και ανεβαίνει ένας άλλος. Σε λίγο αρχίζει να ρεύεται. Τα γουργουρητά του είναι πολύ ενοχλητικά και παρά τα διακριτικά βλέμματα που του ρίχνει ο Τζο, αυτός συνεχίζει απτόητος. Μην αντέχοντας άλλο ο Τζο, του λέει:
-Συγνώμη κύριε αλλά η κατάσταση αυτή είναι αφόρητη σταματήστε επιτέλους να ρεύεστε. Δεν σκέφτεστε και λίγο τους γύρω σας;
-Φιλαράκο μου έχεις δίκιο, του λέει εκείνος ντροπιασμένος, αλλά να, πολέμησα στο Βιετνάμ και από τα τοξικά απόβλητα έχω πρόβλημα στο στομάχι, ορίστε και το χαρτί του γιατρού.
-Με συγχωρείτε, του λέει ο Τζο, αφού είναι παθολογικό, το πράγμα αλλάζειι.
Μετά δυο στάσεις κατεβαίνει ο ρεψάκιας κι έρχεται ένας άλλος τύπος και κάθεται δίπλα στο Τζο, κρατώντας μια τρίχα αυτή τη φορά. Την τραβάει από εδώ την τραβάει από εκεί την κάνει έτσι την κάνει αλλιώς τον κοιτάει διακριτικά ο διπλανός του τίποτα αυτός συνεχίζει ακάθεκτος.
Τέλος ο Τζο τον ρωτά.
-Από το Βιετνάμ;
Κι εκείνος του απαντάει.
-Όχι απ' τ' αρχίδια μου.